9اکتبر 2022- تحقیق منتشر شده در Cardiovascular Diabetology یک اثر دو طرفه را برای پپتید C بر خطر قلبی عروقی (CV) در بزرگسالان غیر دیابتی و بیمارانی که به تازگی دیابت نوع 2 برای آنها تشخیص داده شده، پیشنهاد کرده است. این مطالعه نشان داد که ارتباط پپتید C با بیومارکرها و حوادث قلبی عروقی بین افراد بدون دیابت نوع 2 قبلی و افرادی که از قبل به دیابت نوع 2 مبتلا بودند، متفاوت است.

دکتر فو- شنگ فانگ و همکارانش از بیمارستان عمومی PLA در چین، در مقاله ی این مطالعه نوشتند: اثر دو طرفه ی پپتید C بر خطر قلبی عروقی نشان می دهد که در غلظت پایین نقش مفیدی دارد و ممکن است در غلظت بالا در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 جدیداً تشخیص داده شده و بزرگسالان غیر دیابتی مضر باشد.

انسولین و پپتید C از یک پیش ماده ی مشابه تولید شده و در مقادیر هم مولار در گردش خون ترشح می شوند. با این حال، پپتید C برخلاف انسولین، در عبور اول از کبد در معرض متابولیسم ناچیزی قرار می گیرد، بهمین دلیل تقریباً 5 تا 10 برابر نیمه عمر بیشتری نسبت به انسولین دارد و به عنوان نشانگر جایگزین عملکرد سلول های بتا در لوزالمعده شناخته شده است.

پپتید C، به عنوان یک پپتید فعال بیولوژیکی گزارش شده است و مطالعات نشان داده اند که التهاب ناشی از هایپرگلایسمی را کاهش می دهد و در برابر عوارض دیابتی از فرد محافظت می کند. همچنین، پپتیدC ، به عنوان یک استراتژی درمانی برای پیشگیری از واسکولوپاتی دیابتی در دیابت نوع 1 مطرح شده است. تحقیقات اخیر ارتباط مثبتی را بین پپتید C و سفتی شریانی و مرگ قلبی عروقی در بیماران غیر دیابتی نشان داده است. افزایش غلظت پپتید C ممکن است نقشی سببی در پاتوژنز اولیه در بیمارانمبتلا به دیابت نوع 2 داشته باشد. به طور کلی، اثرات مفید پپتیدC در افراد سالم و بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 ناچیز و منفی به نظر می رسد.

با توجه به تعداد محدود مطالعاتی که اثرات پپتید C و پتانسیل عوامل مخدوش کننده مانند سطوح انسولین را بررسی کرده اند، مطالعات بیشتری برای تعیین نقش پپتید C، به ویژه در بزرگسالان غیر دیابتی و بیماران مبتلا بهدیابت نوع 2، مورد نیاز است. با در نظر گرفتن این موضوع، تیم تحقیقاتی ارتباط بین پپتید C ناشتا و بیومارکرهای و حوادث قلبی عروقی را در افراد سالم و بیماران T2D بررسی کردند. این ارتباط ها پس از تنظیم نتایج برای شاخص مقاومت به انسولین و وضعیت متابولیسم گلوکز، نیز مورد بررسی قرار گرفتند.

این مطالعه شامل 55636 شرکت‌کننده بود که از سال 2017 تا 2021 سوابق معاینات بهداشتی آنها موجود بود، از این تعداد 6727 بیمار حداقل دو بار به بیمارستان مراجعه کرده بودند. اندازه‌گیری بیومارکرهای قلبی عروقی مانند تروپونین T قلبی با حساسیت بالا (hs-cTnT) و پروتئین واکنشی C با حساسیت بالا(hs-CRP) انجام شد و روابط آنها با پپتید C ناشتا برای همه بیماران بررسی گردید. در طی آخرین بازدید، رویدادهای قلبی عروقی ثبت شده، بررسی و ارتباط آنها با پپتید C برای بیمارانی که حداقل دو بار به بیمارستان مراجعه کرده بودند، ارزیابی شد.

یافته های این مطالعه به شرح زیر است:

·        11.1  درصد از این بیماران از قبل به دیابت نوع 2 مبتلا بودند.

·        در میان شرکت‌کنندگان بدون دیابت نوع 2 قبلی، در مواردی که مقدار پپتید C ناشتا کمتر از 1.4 نانوگرم در میلی‌لیتر بود، یک رابطه ی منفی بین پپتید C ناشتا وhs-CRP  وhs-cTnT ، برقرار بود و اگر مقدار آن مساوی یا بیش از 1.4 نانوگرم در میلی لیتر بود، این رابطه مثبت می شد.

·        این روابط پس از تعدیل شاخص مقاومت به انسولین، هموگلوبین A1c و برهمکنش آن با پپتید C قابل توجه باقی ماند.

·        نسبت خطر حوادث CV ابتدا کاهش یافته و سپس با سطوح پایه ی پپتیدC-  افزایش یافته است، اگرچه این ارتباطات از نظر آماری معنی دار نبود.

·        ارتباط پپتید C با بیومارکرهای قلبی عروقی و رویدادها در بیمارانی که از قبل به دیابت نوع 2 مبتلا بودند، بر خلاف شرکت کنندگان بدون دیابت قبلی، از نظر آماری معنی دار نبود.

محققان نتیجه گیری کردند که تحقیقات بیشتری برای بررسی نقش پپتید C، مکانیسم پشت این نقش و تفاوت این نقش در بزرگسالان غیر دیابتی و بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مورد نیاز است.

منبع:

https://medicaldialogues.in/diabetes-endocrinology/news/c-peptide-has-bidirectional-association-with-cv-risk-in-nondiabetic-and-newly-diagnosed-diabetes-patients-100368